Stoer 
De Waterkampioen, 6 januari 1933
‘Stoer’ geeft het beste het karakter van de ‘Sturdy’ weer, het type zeiljacht dat al in 1932 door H.W. de Voogt werd ontworpen. Met dit ontwerp won hij een prijs in de wedstrijd die in dat jaar door het blad The Yachting World werd georganiseerd. Het kleine zeilschip was zeer geschikt om zwaar weer goed te doorstaan.
Bijna 20 jaar later, in 1950, verbeterde hij zijn ontwerp op verschillende punten dat daarna ‘Sturdy II’ werd genoemd. Kort daarop werden er op scheepswerf ‘De Vlijt’ zes van deze teakhouten zeiljachtjes gebouwd. De afmetingen waren: lengte over alles 5.80 m, breedte 1.90 m en een diepgang van 0.85 m.
De loden kiel woog 310 kg. De Sturdy’s hadden een gaffeltuig, het grootzeil was 10.90 m², de fok 5.00 m², totaal aan de wind 15,90 m². 
De Sturdy II, tekeningnummer 1305, 10 augustus 1950, H.W. de Voogt
Bouwwijze
De romp en de cockpit werden van teakhout gemaakt evenals de spiegel. De stevens en kiel van eikenhout, het doodhout van vurenhout. De spanten en knieën van eikenhout, de dekjes werden overtrokken met een soort hardboard. Alles werd kopervast geschroefd en geklonken, alle beslagen, puttings, stevenbeslag etc. waren van brons. De tuigage was van roestvrij staal.
Bouwgeschiedenis
In april 1950 vroeg De Voogt of de gebroeders De Vries een prijsopgave wilde maken voor een Sturdy II die gemaakt was van teakhout met een loden kiel. De werf kwam hiervoor op een prijs van ƒ 4200. Het zeiljachtje was bestemd voor de zeilclub van de Bataafsche Petroleum Maatschappij (Shell) op het eiland Curaçao. Deze club heette “Asiento” en was gevestigd in Emma haven. In november bleek dat de BPM. meer zeiljachten van het type Sturdy II wilde bestellen. Het lood voor de kielen werd door deze maatschappij zelf aan de werf geleverd. In het werfarchief ligt nog een notitie van H.S. de Vries Sr. uit december 1950. Onder andere schreef hij het volgende: Alberts heeft mooie Moulmain teakstammen van 6 à 7 meter, prijs f 725 ex. zaagloon.
Op 15 december 1950 werd het contract getekend. Twee weken daarna, in de werkweek van 29 december 1950 begon H.S. de Vries Hzn (Bieb) in de werkplaats met de eerste voorbereidingen. Op de eerste werkdag van 1951 zetten de timmerlieden Klaas Moenis en Wim Stui het werk voort.
De masten, gieken en gaffels van oregon-pine werden door de firma D. van der Neut uit Alphen aan de Rijn geleverd, de zeilen kwamen van zeilmakerij S. U. de Vries uit Grou. 
Uwen Heer Opzichter
De BPM. had geëist dat de zeilen geïmpregneerd moesten worden om beter tegen de tropische weersinvloeden bestand te zijn. Omdat dit in die tijd kennelijk niet zo eenvoudig was, zorgde het impregneren voor een grote vertraging bij de aflevering. De eerste Sturdy was al op 23 maart 1951 klaar, maar kon daardoor nog niet naar Curaçao getransporteerd worden. De tweede Sturdy kwam een week later gereed en de werf verzocht de BPM in een brief aan Uwen Heer Opzichter om tot inspectie over te gaan.
Eindelijk, begin april 1951, waren de zeilen klaar. Met één van de zeilboten werd eind april op het poeltje achter de werf proefgezeild. Fotografie M.L. de Boer uit Aalsmeer maakte hiervan enkele foto’s waarvan de afdrukken werden opgestuurd naar Curaçao.
Op 12 mei1951, vertrokken de twee Sturdy’s vanaf de Surinamekade in Amsterdam aan boord van het s.s. “Helena” van de KNSM naar Emmastad op Curaçao. Ze kregen de namen ‘Sjoerd’ en ‘Lenie’, naar de Shell-man Sjoerd van der Baan, die veel aan de komst van de boten had bijgedragen en zijn vrouw.
Meer Sturdy’s
Ongeveer anderhalf jaar later, in september 1952, werd begonnen met de bouw van een drietal Sturdy’s. Twee waren opnieuw voor de BPM op Curaçao bestemd en één voor Lindetevis, ook voor Curaçao. 
Drie Sturdy’s klaar voor transport, februari 1953
De drie Sturdy’s waren klaar in de werkweek van 26 februari 1953 en werden kort daarna verscheept. Jo van Laar en Piet Vogelaar zetten de boten op een dekschuit en beurtschipper Pannekoek vervoerde ze naar Amsterdam. Kort voor het vertrek uit Aalsmeer werden achter de werf van de dekschuit met de Sturdy’s een paar foto’s genomen. De twee boten voor BPM kregen de naam ‘Juliana’ en Beatrix’.
Weer enkele jaren later werd de laatste Sturdy op scheepswerf “De Vlijt”gebouwd. Dit schip was opnieuw bestemd voor de BPM op Curaçao.
Scheepstimmerman Klaas Moenis begon in de week van 7 augustus 1958 met de bouw. Nauwelijks vier maanden later was deze boot klaar en bracht Jo van Laar deze laatste Sturdy op 20 november 1958 naar Amsterdam. De naam werd ‘De Kraak’.
Asiento
Deze sportvereniging op Curaçao beschikt waarschijnlijk nog steeds over enkele van de inmiddels 60 jaar oude Sturdy’s. De boten werden of worden voor lessen, tours en wedstrijden. De clubhaven bevindt zich bij de zeilhaven Marina Brakkeput. 
April 2005, een Sturdy van Asiento zeilend bij Curaçao. Het gaffeltuig is vervangen door een torentuig.
Met dank aan Jouke van der Baan en Simon Meys.
Het verhaal over de Sturdy’s welke voor Curacao waren bestemd heeft mij erg aangesproken. Mijn vader, Sjoerd van der Baan, was oprichter van die zeilvereniging en heeft zich erg ingezet voor de uitbreiding van de vloot. Tweede helft 40-er jaren zijn eerst 5 Pampussen aangeschaft maar die boten (waar ook mee werd wedstrijd gevaren)waren constructief minder geschikt voor het Spaanse Water en de open zee. Mijn vader was erg verrukt van de Sturdy en heeft voor de eerste 2 gezorgd – die toepasselijk naar hem en zijn vrouw (SJOERD en LENIE) zijn genoemd. Kort erna werd hij overgeplaatst naar Punto Cardon / Venezuela en is niet meer bij de latere periode betrokken geweest.
Mooi verhaal, zeker met de reactie van Jouke. Ik ken nu de herkomst van de namen Sjoerd en Lenie. Daarnaast had je de Beatrix, de Juliana en als gemeld een vijfde waarvan ik de naam kwijt ben. Rond 1965 is de zesde en laatste sturdy (de Kraak) aan de vloot toegevoegd.Het waren mooie solide bootjes en schijnbaar niet stuk te krijgen.
Zelf heb ik destijds regelmatig met de Sjoerd (jeugdsturdy) gezeild. De sturdies werden tot in de zeventiger jaren door de vakmannen Bennie (scheepstimmerman) en Martina (schilder) gekoesterd. In 2007 waren er nog maar vier over. Ze zagen er eigenlijk niet meer uit (de rompen waren in polyester gevat). Een kwestie van gebrek aan geld, jammer. De beheerder had in ieder geval wel de intentie om ze weer in een betere staat te brengen. Ik hoop dat hij daar in geslaagd is.
De sjoerd staat momenteel in volle gloerie aan de Caracasbaaiweg. Een bedrijf op Curacao heeft de vorm in zijn logo, van daar. Prachtig, wat een mooi schip. De vorm is uitstekend geschikt voor de als gevolg van de harde wind vaak flinke golven van het Spaanse Water. Er wordt helaas steeds minder met bemanningen gezeild die een paar mensen tellen. Het veel voorkomen en met voorkeur gebruikt worden van bootjes met slechts een bemanningslid is misschien een verklaring. Ook speelt het “verlies”van Barbara Beach, waar zo nodig voor het grote geld een hotel moest komen, een rol: het is minder voor de handliggend om met een groep/gezin even naar BBbeacht te zeilen om te gaan zwemmen. Die lol is weg, ook omdat motorboten nu het groott in getal zijn en dus de meeste ruimte nemen. Jammer! Het Spaanse Water is leger dan vroeger. De sturdies worden gemist. Worden ze eigenlijk nog gebouwd?
Jaap Swart
Van bovenstaande verhalen heb ik erg genoten. Mijn vader had ook een “vergunning” van Asiënto om met de Sturdy te zeilen. Ik kon de diversiteit van de namen niet verklaren. Nu weet ik dus waar de namen Lenie en Sjoerd vandaan komen. Was de naam van de 5e Sturdy niet Bernard (ik weet het niet zeker hoor).
Inderdaad ligt er een Stuudy II langs de Caracasbaaiweg bij de firma Island Water World.
OP het eerste oog ziet deze Sturdy er goed uit zeker op een afstandje.
Ga je wat dichterbij dan springen je de tranen in de ogen de vlonders in de boot zijn verdwenen vVeel van de spantjes van de boot zijn gedeeltelijk weg zoals veel meer onderdelen.
Door passanten wordt de Study gebruikt als vuilnisemmer.
Heel erg triest dat zo’n mooie boot zo ligt te vergaan.
De 5e Sturdy was de ‘Kraak’, Sturdy 6 was de ‘Baranca’ (rots) en had een iets andere achterstagbevestiging, nl. een roestvrijstalen boog in plaats van de houten verbinding van de andere schepen. Later is er een Centaur aangeschaft, de Pirola, als mogelijke vervanger voor de Sturdys. Helaas bleek deze boot niet geschikt voor de harde wind en en hoge golven op het Spaanse water.
Ik ga eens een poging ondernemen wat toe te voegen aan deze website.
Ik ben de trotse eigenaar van de laatste nog varende sturdy op Curacao. Deze boot kwam in mijn bezit doordat
een jaar of 8 geleden door Asiento de hele sturdyvloot werd opgeruimd. Al jaren werden ze verwaarloosd omdat het toenmalige hoofdbestuur geen cent investeerde in het onderhoud van deze boten.Er kon ook niet meer mee gevaren worden.Ooit waren er 7 sturdy’s. De Sjoerd, Lenie, Juliana, Beatrix, Kraak, een waarvan de naam me niet te binnen schiet en de Baranca. Deze laatste is nu van mij.Eigenlijk was die geschonken aan de Zeeverkenners,maar die zagen de restauratie niet zitten.De boot zat tot over de bankjes vol water.Ik heb hem toen eerst drooggepompt, hij bleek niet lek.Vervolgens hebben we de boot naar mijn werkplaats vervoerd en eerst maar eens flink later drogen.Daarna begon het verwijderen van de verflagen van binnen en buitenkant.
Onder de verflagen op de spantjes zat echter geen hour meer! Volledig weggerot! Ook het dek was pulp!
Nadat de boot volledig kaal was gemaakt begon het nadenken hoe de spantjes te vervangen.Er zitten aan elke zijde maar liefst 32 van die dingen en allemaal een verschillende vorm. De traditionele manier om ze van eikenhout te buigen was natuurlijk onbegonnen werk voor een amateur.
Ik bedacht toen om stroken te zagen van marine plywood en deze in de vorm te buigen,maar natuurlijk braken die in stukken.Door de stroken om de 10 cm in te zagen , met een klein spijkertje vast te zetten en daarna flink in de epoxy lukte het uiteindelijk wel.De rompplanken bleken in prima staat dankzij de in de tachtiger jaren aangebrachte 5mm dikke polyesterlaag. Alleen de kielbalk vertoonde een gat en was door paalworm behoorlijk aangevreten, vlak achter het loodblok.
Het hele dek werd vernieuwd met marine plywood, de bronzen puttingijzers vervangen door rvs.
Met proffesionele hulp werd de hele boot geplamuurd en afgelakt. Baranca was herboren.
Overigens:Nadat het gaffeltuig van de sturdy werd vervangen door een torentuig werd de achterstag geborgd aan de achter het roer om bevestigde zogenoemde ” papagaaistokken”. De in een vorig commentaar vermelde rvs beugel is de overloop van het grootzeil.
Ergens in een tuin op Jan Sofat liggen nog 2 restanten van de ooit glorieuze sturdy’s te wachten op een betere toekomst. Feel free !
Ook nog de Guus Kessler gehad.
Er zijn in totaal 7 Sturdies geweest. Later nog de Pirola en beginjaren tachtig ook de Piranha (beiden Centaurs)
Trouwens : de officieele naam van Asiento zeilhaven/ zeilhaven Brakkeput is: Sjoerd vd Baan jachthaven!
Mooie tijden. De Sturdies kregen ieder jaar een onderhoudsbeurt, hadden ook veel te lijden van zon en wind. Dat de Centauers minder geschikt waren kwam mede door te veel zeil. Een rif zetten was men niet gewend. De Pampus zeilboten werden vervangen door Ynglings, een prachtige wedstrijdboot voor het Spaanse Water en wedsrijden op zee. In 1977 zijn er 3 Ynglings gezonken voor de kust in een bui met veel wind.